W dzisiejszym świecie, gdzie informacje i zasoby są nieustannie narażone na różnego rodzaju zagrożenia, kontrola dostępu staje się kluczowym elementem zapewnienia bezpieczeństwa. Stanowi filar ochrony poufnych danych, zabezpieczania przed nieautoryzowanymi dostępami i minimalizowania ryzyka naruszenia bezpieczeństwa. W niniejszym artykule skupiamy się na różnych sposobach uzyskania autoryzacji w kontroli dostępu i rozważamy, który z nich może najlepiej spełnić potrzeby Twojej instytucji.
Spis treści:
Czym jest autoryzacja w kontroli dostępu?
Autoryzacja w kontroli dostępu to proces określania, czy dana osoba ma uprawnienia do uzyskania dostępu do określonych elementów systemu, tj. pomieszczenia, obiekty, strefy. Jest to kluczowy etap zapewnienia bezpieczeństwa informacji i zasobów, ponieważ pozwala na kontrolowanie, kto i w jaki sposób może korzystać z zasobów.
Proces uzyskania dostępu obejmuje następujące kroki:
- autentykacja — to wprowadzenie loginu i hasła, użycie certyfikatu cyfrowego, odczyt identyfikatora odcisku palca lub użycie innych metod uwierzytelniania, które omówimy w dalszej części artykułu;
- autoryzacja — po udanej autentykacji system określa, jakie uprawnienia ma dany użytkownik;
- kontrola dostępu — po określeniu uprawnień system musi je egzekwować, oznacza to, że pozwala tylko na te akcje, które są zgodne z przypisanymi uprawnieniami;
- audyt i monitorowanie — system kontroli dostępu pozwala na rejestrowanie działań użytkowników i systemu w celu śledzenia, kto, kiedy i jak korzysta z zasobów; możliwe jest generowanie raportów w celach analitycznych.
Kontrola dostępu jest niezwykle istotna w celu ochrony poufnych danych, zabezpieczenia przed nieautoryzowanymi dostępami i minimalizowania ryzyka naruszenia bezpieczeństwa. W dzisiejszych czasach technologie kontroli dostępu rozwijają się, a metody autentykacji stają się coraz bardziej zaawansowane. Na które z nich warto zdecydować się w swojej instytucji?
Zastosowanie kart RFID
Karta RFID to plastikowa karta z mikroczipem i anteną do radiowej komunikacji, używana w firmach do kontroli dostępu i rejestracji czasu pracy. Zapisywane są na niej informacje identyfikacyjne. Po zbliżeniu do czytnika przesyła do urządzenia dane, takie jak numer seryjny, identyfikator czy wzorzec biometryczny. System kontroli dostępu autentykuje i udziela dostępu na podstawie danych na karcie. Coraz więcej Klientów decyduje się na szyfrowane karty RFID, które zapewniają dodatkową ochronę i są używane w środowiskach wymagających wyższego poziomu bezpieczeństwa.
Karty RFID są popularne w systemach kontroli dostępu ze względu na swoją wygodę i szybkość działania. Użytkownicy zbliżają ją do czytnika, co jest znacznie bardziej efektywne niż wprowadzanie kodów PIN czy hasła. Ponadto, karty RFID mogą być łatwo wydawane i dezaktywowane w przypadku utraty lub kradzieży. Stanowią skuteczne narzędzie w kontroli dostępu, ale ich bezpieczeństwo zależy od odpowiedniego projektowania zabezpieczeń. Przed wdrożeniem tego systemu, warto dokładnie rozważyć jego specyfikę i ewentualne ryzyka.
Wykorzystanie kodów PIN w kontroli dostępu
Kod PIN, czyli Personal Identification Number, to krótka liczba lub sekwencja cyfr (zazwyczaj od 4 do 6 cyfr), które służą do uwierzytelniania użytkownika w różnych systemach, w tym w kontroli dostępu. Kod PIN jest jednym z najprostszych i najpopularniejszych sposobów potwierdzania tożsamości i zabezpieczania danych lub dostępu do określonych obszarów. W celu zaprogramowania danego kodu użytkownik jest zazwyczaj proszony o wybranie lub ustawienie własnego kodu PIN. Jest on przechowywany w systemie w bezpieczny sposób, zaszyfrowany lub haszowany, aby zapobiec dostępowi do niego przez osoby nieuprawnione. Aby uzyskać dostęp do chronionego obszaru lub systemu, użytkownik musi wprowadzić swój kod PIN na czytniku z klawiaturą tradycyjną lub dotykową. System sprawdza wprowadzony kod PIN w celu potwierdzenia tożsamości użytkownika. Jeśli kod jest zgodny z tym, który jest przechowywany w systemie, użytkownik uzyskuje dostęp.
W przypadku wielu nieudanych prób wprowadzenia kodu PIN, system może zastosować ograniczenia lub blokady, aby zapobiec próbom ataków typu brute force. Na przykład po kilku nieudanych próbach system może tymczasowo zablokować możliwość wprowadzania kodu PIN lub wymagać innych środków weryfikacji tożsamości.
Jak działa NFC do kontroli dostępu?
NFC (Near Field Communication) to technologia krótkiego zasięgu, pozwalająca urządzeniom komunikować się na odległość kilku centymetrów. W kontroli dostępu wykorzystuje się karty lub tagi z unikalnym identyfikatorem przechowywanym w chipie NFC. Czytniki NFC na punktach kontrolnych odczytują identyfikatory, które są porównywane z danymi w bazie systemu dostępu. Jeśli się zgadzają, drzwi lub bramki są odblokowywane, umożliwiając dostęp do określonego obszaru.
Istnieje także możliwość stosowania smartfonów z funkcją NFC, jako urządzenia zastępującego kartę w procesie autoryzacji, jednakże do poprawnego działania tej funkcji wymagane jest zastosowanie dodatkowej aplikacji pomocniczej producenta czytnika, zainstalowanej na smartfonie.
Kontrola dostępu oparta na NFC jest stosunkowo wygodnym i bezpiecznym sposobem zarządzania dostępem do budynków, pomieszczeń czy też urządzeń, jednak wymaga infrastruktury NFC, a także odpowiednich systemów zarządzania, aby działać efektywnie. NFC jest coraz częściej wykorzystywane również w innych dziedzinach, takich jak płatności mobilne, zdalne sterowanie urządzeniami i udostępnianie informacji.
Czy można wykorzystać Beacony w kontroli dostępu?
Beacon to technologia, która jest wykorzystywana w różnych dziedzinach, w tym coraz częściej w systemach kontroli dostępu. Pozwala na identyfikowanie i weryfikowanie użytkowników w celu zapewnienia dostępu do określonych obszarów lub zasobów. Ich działanie opiera się na małych urządzeniach, które emitują sygnał radiowy odbierany przez czytniki. Nadajniki najczęściej umieszczane są blisko osoby, która z nich korzysta — w bucie, odzieży roboczej, kasku. Są skonfigurowane w taki sposób, aby nadawały określone sygnały radiowe, które zawierają unikalne identyfikatory. Dzięki nim możliwe jest zidentyfikowanie konkretnego Beacona przez odbiorniki, które umieszczane w pobliżu drzwi czy bram zabezpieczających wejście do pomieszczenia, strefy. Na podstawie rozpoznanego Beacona i przypisanego mu konta użytkownika, system kontroli dostępu podejmuje decyzję, czy użytkownik ma dostęp do danego obszaru, czy też nie.
Beacony są szczególnie przydatne w sytuacjach, gdy konieczna jest bezobsługowe określenie listy osób znajdujących się w danej lokalizacji/strefy oraz określenie czasu ich wejścia i wyjścia z niej. Zastosowanie Beaconów zapewnia wygodę użytkowników — zwłaszcza w miejscach pracy, gdzie konieczna jest szybka autentykacja bez wykonywania dodatkowych czynności przez pracowników.
Autoryzacja z wykorzystaniem biometrii
Biometria to dziedzina technologii zajmująca się identyfikacją osób na podstawie unikalnych cech fizycznych lub behawioralnych. Jest to sposób autentykacji, który opiera się na cechach biologicznych lub zachowaniach danej osoby, co sprawia, że jest niezawodny w porównaniu z tradycyjnymi metodami identyfikacji, takie jak hasła czy karty magnetyczne. Jedną z najczęściej wykorzystywanych metod biometrycznej autentykacji są linie papilarne. Pierwszym krokiem we wdrożeniu logowania biometrycznego w kontroli dostępu jest zarejestrowanie wzorca biometrycznego danej osoby. Odbywa się to za pomocą czytnika, który przetwarza układ linii papilarnych na specjalny wzorzec, który — co ważne — choć umożliwia identyfikację, równocześnie nie pozwala na odtworzenie oryginalnego odcisku palca. Wynika to z mechanizmu odpowiedzialnego za budowę szablonu porównawczego, który opiera się na matematycznym przekształceniu i przetworzeniu oryginalnego wzorca.
Warto zaznaczyć, że dane biometryczne przechowywane w systemie są zaszyfrowane, aby zabezpieczyć prywatność użytkowników. Podczas próby uzyskania dostępu system porównuje układ i punkty charakterystyczne palca osoby podlegającej autentykacji z wcześniej zarejestrowanym w systemie wzorcem. Jeśli przedstawiony wzorzec zgadza się z wcześniej zarejestrowanym szablonem, powyżej określonego progu zgodności, użytkownik zostaje uwierzytelniony, a dostęp jest mu udzielany. Jeśli odciski palca nie pasują lub nie spełniają wymagań, dostęp jest odrzucany. Po próbie dokonania autoryzacji system może podjąć odpowiednie działania — zezwolić na wstęp (otworzyć przejście) lub zgłosić próbę nieautoryzowanego dostępu.
Urządzenia z naszego portfolio to czytniki biometryczne z detektorami żywej tkanki. Oznacza to, że są w stanie rozpoznawać podróbki odcisków palców wykonane z materiałów takich jak: papier, folia, silikon czy guma i nie dopuścić do uzyskania autentykacji użytkownika, który posługuje się falsyfikatami do uzyskania dostępu do danej strefy.
Biometria jest stosowana w różnych dziedzinach, w tym w kontroli dostępu do budynków, urządzeń, komputerów, a także w zabezpieczaniu danych. Jest to skuteczny sposób na zapewnienie bezpieczeństwa, ponieważ cechy biometryczne są trudne do podrobienia, a także są unikalne dla każdej osoby. Jednak ważne jest odpowiednie zabezpieczenie danych biometrycznych przed nieautoryzowanym dostępem i wykorzystaniem, aby uniknąć potencjalnych zagrożeń dla prywatności.
Zastosowanie uwierzytelniania dwuskładnikowego
Uwierzytelnianie dwuskładnikowe (Two-Factor Authentication, skrótowo 2FA) to metoda zabezpieczania kont i systemów, która wymaga od użytkownika dwóch różnych sposobów potwierdzenia swojej tożsamości przed uzyskaniem dostępu do zasobów. Ten drugi etap uwierzytelniania dodaje dodatkową warstwę bezpieczeństwa w porównaniu do tradycyjnego uwierzytelniania opartego tylko na jednej metodzie autentykacji.
Typowe elementy, które można wykorzystać w procesie uwierzytelniania dwuskładnikowego, to:
- coś, co wiesz — hasło lub PIN, które pracownik zna i podaje w pierwszym kroku procesu uwierzytelniania;
- coś, co posiadasz — zazwyczaj fizyczny element, który posiada, np. smartfon lub karta magnetyczna.
Jest to wartościowa praktyka w dziedzinie kontroli dostępu, szczególnie w przypadku dostępu do ważnych punktów w firmie lub systemów korporacyjnych.
Na którą metodę uzyskania autoryzacji postawić?
Sposoby uzyskania autoryzacji w kontroli dostępu różnią się pod wieloma względami, a wybór najlepszego zależy od indywidualnych potrzeb, środowiska oraz dostępnego budżetu. Istnieje wiele różnych podejść, a z każdym z nich wiążą się zarówno zalety, jak i wady, które warto rozważyć.
Warto pamiętać, że nie ma idealnej metody autoryzacji, która byłaby bezpieczna w stu procentach. Wybór zależy od specyficznych wymagań, zasobów i poziomu bezpieczeństwa, który jest oczekiwany. W związku z tym ważne jest, aby monitorować i dostosowywać strategię bezpieczeństwa w miarę rozwoju technologii i zagrożeń.
Metoda | Zalety | Wady |
|---|---|---|
Karty RFID | szybkość i wygoda korzystania; skalowalność; łatwość administrowania dostępami; trwałość; stosunkowo niskie koszty wdrożenia rozwiązania w firmie | podatność na ataki — klonowanie, podsłuchiwanie komunikacji radiowej między kartą a czytnikiem w przypadku rozwiązania nieszyfrowanego; niższy poziom zabezpieczeń w porównaniu np. z biometrią; ograniczony zakres odczytu; konieczność posiadania karty przy sobie; ograniczona przepustowość wynikająca ze sposobu autoryzacji |
Kod PIN | prostota — kod PIN jest łatwy do użycia i zrozumienia dla większości osób, nie wymaga specjalistycznego sprzętu ani oprogramowania; niski koszt wdrożenia w firmie; szybkość i efektywność; łatwość zmiany, gdy zajdzie taka potrzeba; brak konieczności noszenia karty/tagu do uzyskania dostępu | podatność na ataki typu brute force, gdzie potencjalny intruz próbuje wielokrotnie odgadnąć lub złamać kod; wysokie ryzyko przechwycenia; ograniczona złożoność, co sprawia, że kody mogą być łatwe do odgadnięcia; ryzyko zapomnienia PIN-u przez pracowników, co może wymagać wdrożenia skomplikowanej procedury odzyskania dostępu |
NFC | stosunkowo wysoki poziom bezpieczeństwa; wygodna autentykacja; łatwe administrowanie; szybkość — autentykacje mogą odbywać się w ułamkach sekundy, co jest szczególnie ważne w miejscach o dużym natężeniu ruchu; wszechstronność | krótki zasięg; konieczność posiadania karty/tagu przy sobie; stosunkowo wysokie koszty początkowe; potencjalne narażenie na kradzież danych i ataki typu relay, czyli atak na uwierzytelnianie, w którym informacja jest natychmiastowo przekazywana po przechwyceniu |
Beacony | wysoka precyzja lokalizacji; stosunkowo daleki zasięg odczytu; skalowalność; łatwa instalacja i implementacja; personalizacja — dostosowanie systemu kontroli dostępu do konkretnych potrzeb i wymagań organizacji | potencjalne zakłócenia sygnału przez ściany, przeszkody lub inne źródła interferencji, co może prowadzić do błędów w identyfikacji użytkowników; zużycie energii — Beacony zwykle działają zasilane za pomocą baterii, co oznacza, że wymagają ich okresowej wymiany, co może być to uciążliwe, zwłaszcza w przypadku dużej liczby Beaconów |
Biometria | wysoki poziom bezpieczeństwa — sprawdzi się w miejscach o szczególnie reglamentowanym dostępie, np. do serwerowni czy archiwów; wygoda — użytkownicy nie muszą pamiętać haseł ani nosić przy sobie kart dostępu; szybkość uwierzytelniania; brak konieczności aktualizowania danych; brak możliwości podszycia się przez innych użytkowników przy użyciu czytników wykrywających falsyfikaty, np. odcisku z gumy czy wosku (nasze rozwiązania mają funkcję rozpoznawania żywności tkanki, co zwiększa bezpieczeństwo) | wysoki koszt wdrożenia; niektóre systemy biometryczne mogą mieć problemy z rozpoznawaniem w warunkach niekorzystnych, np. przy mokrych dłoniach, uszkodzonych opuszkach palców; potencjalny opór pracowników przed wdrożeniem tego rozwiązania |
